ಏರ್‍ಪೋರ್ಟ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹಗಲುಗನಸುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಎದುರಿನ ಕವಲುದಾರಿಯ ಆ ಬದಿಯಿಂದ ಬಂದ ಸೈಕಲ್ಲಿಗೆ ಈ ಬದಿಯಿಂದ ಬಂದ ಆಟೋರಿಕ್ಷಾವೊಂದು ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆದು, ಸೈಕಲ್ ಕೆಳಗುರುಳಿ, ಆಟೋ ಪಲ್ಟಿ ಹಾಕಿದ ದೃಶ್ಯ ಕಾಣಿಸಿ, ಬಹುಶಃ ಸೈಕಲ್ಲಿನವನು ಖುಶಿಯಿಂದ ಸೀಟಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದು, ಆಟೋವನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಅಥವಾ ಸ್ಟೈಲಾಗಿ, ಕೈಬಿಟ್ಟು, ಸೈಕಲ್ ತಿರುಗಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿರಬಹುದು ಎನಿಸಿತು. ಜನರೇ ಇಲ್ಲದ ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದರೆ ಸಿಗುವ ಸ್ಮಶಾನದಷ್ಟೇ ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು ಆ ಜಾಗ.
ಸಮೀಪ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಬಿದ್ದ ಆಟೋರಿಕ್ಷಾದಡಿ ಸೈಕಲ್ ಚಾಲಕನ ಕಾಲು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಅವನು ಮೇಲೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಬಳಿಗೆ ನಡೆದು ನಿಂತ ಆಟೋ ಚಾಲಕನ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೇ ಅದು ಬದಲಾದಂತೆನಿಸಿದ್ದು ಕೇವಲ ಭ್ರಮೆಯಿರಲಾರದು. ಆಟೋದ ಹಿಂಬದಿಯ ಸೀಟಿನಿಂದ ಇಳಿದ ಮಹಿಳೆ ತನ್ನ ಬರಿಗಾಲುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಚಪ್ಪಲಿಗಳಿಗಾಗಿ ಶೋಧಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಯಾರೂ ಕಂಡುಬರಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲ ಕಾರುಗಳು ಮಾತ್ರ ವೇಗವಾಗಿ ಬಂದು, ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಲ್ಲಿಸುವಷ್ಟು ವೇಗ ತಗ್ಗಿಸಿ, ನಡೆದದ್ದು ಅಪಘಾತವೆಂದು ಖಾತ್ರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಭಯಾನಕ ದೃಶ್ಯವೂಂದನ್ನು ನೋಡಿ ಓಡುವ ಜನರಂತೆ, ಇನ್ನೂ ವೇಗವಾಗಿ! ಹೀಗೆ ಅಂತರ್ಧಾನವಾದ ಕಾರುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂಡಾದರೂ ನಿಂತು ಸಹಾಯಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಯಾರೂ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.
ಆಟೋದ ಚಾಲಕ ಏನೂ ತೋರದೆ ಪ್ರತಿಮೆಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ. ಹಿಂದಿನ ಸೀಟಿನಿಂದ ಎದ್ದು ಬಂದ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲದೇ ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಗಂಡೂ ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆಂಬುದು ತಿಳಿದದ್ದು ಅವನು ಹೊರಬರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದಾಗಲೇ. ಮೊದಲಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅರೆನೆರೆತ ಕೂದಲು, ಆಮೇಲೆ ಕೂದಲು ನೆಟ್ಟಿದ್ದ ತಲೆ, ಬೋಳು ಹಣೆ, ಚೀನೀ ಕಂಗಳಂತಹ ಸಣ್ಣ ಕಂಗಳು, ಚಪ್ಪಟೆ ಮೂಗು, ಬೆಳೆಯದ ಅಥವಾ ಬೆಳೆದೂ ಬೋಳಿಸಿದ್ದ ನುಣ್ಣನೆಯ ಮೀಸೆಯ ಭಾಗ, ಹೀಗೆ ಅಂಗುಲಂಗುಲವಾಗಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೊರಬರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಅಂಗಿಯ ಬಿಳಿಯ ಕಾಲರ್ ನಿಂದ ಕೆಳಗೆ, ರೋಜಾ ಬಣ್ಣದ ಮುಖ್ಯ ಭಾಗ, ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಮೇಲೆದ್ದು, ಹೆಂಗಸಿನ ಅದೇ ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆಯ ನೆರಿಗೆಗಳೊಳಗೆ ಲೀನವಾಯಿತು. ತನ್ನ ಸೀರೆಯನ್ನು ಪಾದದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಎತ್ತಿ ಹಿಡದ ಹೆಣ್ಣು, ತನ್ನ ಚಪ್ಪಲಿಗಳ ಶೋಧ ಮುಂದುವರಸಿದ್ದಳು. ಕಷ್ಟದಿಂದ ಮೇಲೆಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಗಂಡಸಿಗಾಧಾರವಾಗಿ ಆಟೋ ಚಾಲಕ ಮುಂದುವರೆದ. ಅವನ ತೋಳ ಕೆಳಗೆ ಕೈ ತೂರಿಸಿ, ಅವನಿಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ. ಅವನು ತನ್ನ ದೇಹದ ಭಾರವನ್ನು ಕಾಲಮೇಲೆ ಹೇರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಆಟೋದ ಭಾರವನ್ನೇ ಕಾಲಮೇಲೆ ಹೊತ್ತ ಸೈಕಲ್ಲಿನವ ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದ.
ಎಲ್ಲರೂ ಅಪಘಾತವನ್ನು ಕಂಡಾಕ್ಷಣ ಕೋರ್ಟು ಕಛೇರಿಯ ಭಯದಿಂದ ಓಡಿ ಹೋಗುವವರೇ ಆದರೆ, ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯತೆಗೆ ಎಡೆಯೆಲ್ಲಿ ಎಂದೆನಿಸಿದಾಗ, ಇಲ್ಲೇನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲೇಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಪ್ರತಿ ವ್ಯಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಜಗತ್ತಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಇಂಥ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಇದು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನೊಡ್ಡುವ ಅಪಘಾತವಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಇಲ್ಲಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕೆನಿಸಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಆಟೋದ ಚಾಲಕ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿ, ಮಾತನಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದ :
“ಸರ್ ಈ ವಿಷಯ ದಯಮಾಡಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಿಳಿಸಿದರೆ ಉಪಕಾರವಾಗುತ್ತೆ, ಜತೆಗೆ ಇವರನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಲೂ ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತದೆ.”
ಆಟೋದವನ ಮಾತಿಗೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿ, ಜೇಬು ತಡಕಿ, ಎರಡು ಐವತ್ತು ಪೈಸೆಗಳ ನಾಣ್ಯವನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಟೆಲಿಫೋನ್ ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟಾಗ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸೂರ್ಯ ಮೈಯೊಳಗಿನ ನೀರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬೆವರಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೀರುತ್ತಿದ್ದ.
ಹೀಗೆ ವ್ಯಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಜಾಗತಿಕ ಆಯಾಮ ನೀಡಿ ಮುಂದಡಿಯಿಟ್ಟಾಗ, ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೆಳಕು ಕಾಣಿಸಿತು. ಅವನಲ್ಲಿ ಫೋನಿತ್ತಾದರೂ, ಅವನು ಫೋನ್ ಮಾಡಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ಅವನು ಬೆಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿದೆಡೆ ಒಂದು ಔಷಧಿಯಂಗಡಿಯಾಚೆ ಫೋನಿತ್ತು. ಹೊಸದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಂದು ಫೋನ್ ಹಚ್ಚಿದ್ದಾರೆಂದು ಬೇಕರಿಯವ ಹೇಳಿದ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ, ಹೋದದ್ದು ವ್ಯರ್ಥವೆನಿಸಿತು. ಕಾರಣ: ಫೋನಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದುದು ಎರಡು ಎಂಟಾಣೆಗಳಲ್ಲ. ಒಂದು ರೂಪಾಯಿನ ನಾಣ್ಯ. ಜೇಬಿನಲ್ಲಿ ತಡಕಿದರೆ, ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಔಷಧಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲೂ ಬೇಕರಿಯಲ್ಲೂ, ಬೇಕರಿ ಪಕ್ಕದ ಪಾನ್ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲೂ ರೂಪಾಯಿ ನಾಣ್ಯ ದೊರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಆಟೋದ ಚಾಲಕನ ಬಳಿ ಇದ್ದಾತೆಂದು ಮತ್ತೆ ವಾಪಸ್ ನಡೆದು ಬಂದಾಗ ಕಂಡದ್ದೇನು? ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕನಸೇ ? ನನಸೇ ? ಯಾವುದು ? ಈಗ ನೋಡುತ್ತಿರುವುದೇ ? ಹಿಂದೆ ನೋಡಿದ್ದೇ ? ಏನು ?
ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಭೀತಿ ತುಂಬಿದ ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಹಿಂದಿರುಗುವ ವೇಳೆಗ ಕಂಡದ್ದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಭಿನ್ನ ದೃಶ್ಯ. ಆಟೋದ ಸುತ್ತೂ ಜನರು ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಆಟೋದ ಗಾಜುಗಳು ಒಡೆದು ಎಲ್ಲಲ್ಲೂ ಚೂರುಚೂರು, ಚೆಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿ. ಒಂದು ಗಾಜಿನ ತುಂಡು ವಿಚಿತ್ರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ಲಿನವನ ಕರುಳಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು, ಸುತ್ತಲೂ ರಕ್ತವೋ ರಕ್ತ. ಒಂದು, ಎರಡು, ನಾಲ್ಕು, ಎಂಟು, ಹದಿನಾರೆಂದು ಜನರು ಸೇರಿ, ಜನರ ಗುಂಪು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅದೇ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಶವದ ಮೇಲೆ ನೊಣಗಳು ಧಾಳಿ ಮಾಡಿದವು. ಗುಂಪು ಬೆಳೆದು ಬೆಳೆದು ಆ ದೃಶ್ಯದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ, ರಸ್ತೆ ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ತಡೆಯೊಡ್ಡಿದಾಗ. ಕುತೂಹಲ ತಾಳಲಾರದ ಜನರೂ ತಮ್ಮ ವಾಹನಗಳಿಂದಿಳಿದು ಬರತೊಡಗಿದರು. ಮೈಯೊಳಗಾವರಿಸಿದ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಭಾವನೆಗೆ ಪೋಷಕವಾಗಿ, ಏನೂ ತಿಳಿಯದ ಜನರ ಮಾತುಗಳು, ಗೊಬ್ಬರವಾಗತೊಡಗಿದವು. ಏನೂ ನೋಡದ ಜನರು ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡಂತೆ ವರ್ಣಿಸಿ ಅಪಘಾತವನ್ನು ಪುನರ್ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ ನೋಡಿದಾಗ ಹಿಂದೆ ಕಂಡದ್ದು ಕನಸಿರಬಹುದೇ ಎಂಬ ಅನುಮಾನವೂ ಬಂದದ್ದುಂಟು. ಅಲ್ಲಿ ಚಕ್ರವ್ಯೂಹ ರಚಿಸಿದ್ದ ಜನರ ಗುಂಪಿನೊಳಕ್ಕೆ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆ ಜನಸಮೂಹವನ್ನು ಭೇದಿಸುತ್ತಾ ಶವದ ಬಳಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಹೊಸ ಜನರಿಂದ ಹೊಸ ಸುದ್ದಿ, ಸುದ್ದಿಯಿಂದ ಹೊಸ ವಿವರ, ವಿವರದಿಂದ ಹೊಸ ಹೊಸ ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಪಡೆದ ಈ ಅಪಘಾತ, ಯಾರೊಬ್ಬರ ವ್ಯಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿಯೂ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ ! ಅನಂತರ ಸಂದರ್ಭದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದ ಬಂದ ಪೊಲೀಸರು, ಆಟೋದ ಚಾಲಕನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದರು. ಅವರು ಮಹಜರ್ ನಡೆಸಿ, ಅಲ್ಲಿ ದಾರಿ ಖಾಲಿಯಾಗಲು ಕಾದು ನಿಂತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗ ತೋರಿಸಿಕೊಡುವ ವೇಳೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪೇ ಸನ್ನದ್ಧವಾಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಗುಂಪಿನ ಜನರಿಗೂ ಶವಕ್ಕೂ ದೂರವನ್ನಳೆಯುವಂತೆ, ಹುರಿಹಗ್ಗದೋಪಾದಿಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಕರುಳ ಬಳ್ಳಿ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಅಂಕುಡೊಂಕಾಗಿ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕಂಡದ್ದನ್ನು ಕಂಡಂತೆ ಹೇಳಲೆತ್ನಿಸಿದ ಬಾಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ್ದೇನು ? ಬೀಟ್‌ರೂಟ್ ಕೋಸಂಬರಿಯಂತೆ, ಹೊರಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಸೈಕಲ್ಲಿನವನ ಮಾಂಸದ ಮೇಲೆ ಮುಸುರಿದ್ದು ನೊಣಗಳೋ, ಅಥವಾ ತನ್ನ ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಸುದ್ದಿಯ ಭಯಾನಕತೆಯೋ? ಮುಂದೆ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ, ಅಪಘಾತಕ್ಕೀಡಾಗಿ, ಇದೇ ರೀತಿ ಸತ್ತು ಬಿದ್ದ ಬೀದಿ ನಾಯಿಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗಲೂ, ಆ ದೃಶ್ಯವೂ, ಇದೇ ಆಯಾಮದ ಭೀಕರತೆ ಪಡೆಯಲಿತ್ತು. ಪೂರ್ವನಿರ್ಧಾರಿತ ನಾಟಕವೆಂಬಂತೆ, ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಈ ನಾಟದ ಸೂತ್ರವೆಲ್ಲ? ಸೂತ್ರಧಾರಿಯೆಲ್ಲಿ ? “ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಿರ್ದೇಶಕನೇ ದೇವರು, ಆದರೆ ದುರಂತವೆಂದರೆ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳೆಲ್ಲಾ ನಾಸ್ತಿಕ”ರೆಂದು ಜಾರ್ಕೋ ಪೆಟಾನ್ ಹೇಳಿದ್ದ ಸೂತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸದಿರುವುದಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇಶಕ ಅಗೋಚರವಾಗಿರುವುದೇ ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇ ? ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಉತ್ತರವೆಲ್ಲಿ ? ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಆಟೋದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಹೆಂಗಸೂ ಇಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಉದ್ಭವವಾದ ಆ ಗಂಡಸೂ ಇಲ್ಲ. ಚಪ್ಪಲಿಗಳೂ ಇಲ್ಲ.
ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಳಮಳವಾಗಿ, ಉಚ್ಚೆ ಹೊಯ್ಯಬೇಕೆನಿಸಿ, ಸುತ್ತ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದರೆ ಎಲ್ಲೂ ಏಕಾಂತದ ಜಾಗವಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾರೊಂದಿಗಾದರೂ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದೆನ್ನಿಸಿತಾದರೂ, ಆ ಜನಜಂಗುಳಿಯ ನಡುವೆ ಒಂದಾದರೂ ಪರಿಚಿತ ಆತ್ಮೀಯ ಮುಖಭಾವ ಕಾಣದೇ, ಒಂಟಿತನದ ಬೊಂಬಾಯಿ ಭಾವ ಉಂಟಾಯಿತು. ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹೇಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಷ್ಟು ಜನ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ತಯಾರಾಗಿ ನಿಂತಿರುವಾಗ, ಅಲ್ಪ ಸಂಖ್ಯಾತವಾಗುವುದು ಸಹಜವೆನಿಸಿ, ಯಾರೂ ನಂಬಲಾರರೆಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಬಲವಾಗಿ ಮನದಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿತು. ಸುತ್ತ ನೋಡಿದರೆ ಎಲ್ಲ ಮುಖಗಳೂ ಏನಾದರೊಂದು ಹೇಳಲು ಕಾತರವಾಗಿದೆಯೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತೇ ಹೊರತು, ಕೇಳಲು ತಾಳ್ಮೆಯಿದ್ದಂತಹ ಒಂದೂ ಮುಖ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಪೋಲೀಸರ ಖಾಕಿ ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನಡೆದಾಡುವ ಕಂಬಗಳ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇಳುವ ಕಿವಿಗಳಂತಿರಲಿ, ಹೇಳಿದವನ ಮೇಲೇ ಈ ಕಂಬಗಳು ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದರು ವಾಲಿಬಿಡಬಹುದಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಎಲ್ಲರೂ ಜಡ್ಡುಗಟ್ಟಿದ್ದಾರೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಮೊನ್ನೆ ವಾರ್ತಾಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲೋದಿದ ಹೊಸ ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಯೊಬ್ಬರ ಸುದ್ದಿ ನೆನಪಾಯಿತು. ಮಹಾಜನತೆಯ ಅಹವಾಲುಗಳನ್ನು ಅವರು ಶಾಂತಿಯಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಾರೆಂಬ ವಿಷಯ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸುದ್ದಿಯಾದಾಗ, ಮಿಕ್ಕವರೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಯಾರಿಗೂ ಊಹಿಸಲು ಸುಲಭ. ಸುದ್ದಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಹಬ್ಬುವುದಿಲ್ಲ. ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಅನೇಕ ವಾಸ್ತವದ ಅಂಶಗಳಿರವಾಗ, ಸುದ್ದಿ_ಅದು ಗಾಳಿ ಗುದ್ದಿ ಬಂದ ಸುದ್ದಿಯೇ ಆಗಿರಲಿ. ಅಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವದಂತೆ ಇರುವುದೆಲ್ಲವೇ? ಸೀದಾ ಪೋಲೀಸ್ ಹೆಡ್ ಕ್ಚಾರ್ಟರ್ಸ್‌ಗೆ ಹೋಗಿ ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಯವರಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದನ್ನು ಕಂಡಂತೆ ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿದಾಗ, ಆಟೋ ಹತ್ತಲು ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ಭೌತಿಕವಾಗಿ, ಕಣ್ಣನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನೇ ನುಂಗಿಬಿಡುವಂತಹ, ಆಟೋದ ಕಾರಣವಾಗಿ ಘಟಿಸಿದ ಈ ಭೀಕರ ದೃಶ್ಯ ಎದುರಿಗಿರುವಾಗ ಆಟೋ ಹತ್ತುವುದು ಹೇಗೆ? ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಧೈರ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಎಳೆದಾಗ, ಒಂದು ಆಟೋವನ್ನೇ ಎಳೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿರುವಷ್ಟು ಪ್ರಯಾಸದ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದಾಗ, ಮರೀಚಿಕೆಯಂತೆ ಕಂಡ ದೂರದ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಆಟೋದಲ್ಲಾದರೆ ಒಂಟಿತನವೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಾದರೆ ಹಲವು ಜನರಿರಬಹುದೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಬಸ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೂ ಪರಿಚಿತ ಮುಖ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.
ಹೆಡ್ ಕ್ವಾರ್ಟರ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಆರನೆಯ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಲಿಫ್ಟ್ ಕೆಳಬರುವುದು ತಡವಾದಾಗ ಆ ಚಡಕಡಿಯಲ್ಲಿ ಆರೂ ಮಹಡಿಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೂಲಕವೇ ಹತ್ತುವ ಆಲೋಚನೆ ಬಂದಿತಾದರೂ, ಬಳಲಿದ ದೇಹ, ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಲಿದ ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ತಾಳ್ಮೆ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅಷ್ಟೇ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಲಿಫ್ಟಿನ ಬಾಗಿಲೂ ತೆರೆಯಿತು.
ಒಳಹೊಕ್ಕು ನಿಂತಾಗ ಕಂಡದ್ದೆಲ್ಲಾ ಪೋಲೀಸ್ ಮುಖಗಳೇ. ನೀಟಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಕೂದಲಿನ. ದೈತ್ಯ ದೇಹದ ಸಮವಸ್ತ್ರಧಾರಿಗಳೂ, ಮಫ್ತಿಗಳೂ ಸುತ್ತಲೂ ಆವರಿಸಿ ನಿಂತದ್ದು ನೋಡಿದರೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಕುಬ್ಜತೆಯ ಭಾವನೆ. ಆ ಜೋಡಿ ಜೋಡಿಗಂಗಳ ತೀಕ್ಷ. ಪರೀಕ್ಷಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಅಪರಾಧಿಯೆಂಬ ಭಾವನೆ, ಉಂಟಾದರೆ, ಅದು ತೀರಾ ಸಹಜವಿತ್ತು. ಲಿಫ್ಟ ಆರನೆಯ ಮಹಡಿಗೇರುತ್ತಿದೆಯೋ, ಅಂತರಿಕ್ಷಕ್ಕೋ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಬರುವಷ್ಟು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಎವರೆಸ್ಟ್ ಶಿಖರವನ್ನೇ ಹತ್ತಿ ಇಳಿಯಬಹುದಿತ್ತೇನೋ. ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಲಿಫ್ಟಿನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಾಗ, ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿದ್ದ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಆಮ್ಲಜನಕದ ಮಹಾಪೂರ ಬಂದಂತಾಗಿ, ದೀರ್ಘ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೊಂಡರೂ, ತತ್ತರಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಗಡಿಯಿಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟಿನ ಬಾಗಿಲು ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡಾಗ. ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಹಾಗಾಯಿತು.
ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಯವರ ಕೋಣೆಯ ಹೊರಗೆ ಕಪ್ಪು ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಬಂಗಾರದಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಹೆಸರೇ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿದೆಯೆನಿಸಿ, ಕಾರ್ಯದಶಿಯ ಬಳಿ ಚೀಟಿ ಕೊಟ್ಟು, ಒಳಹೋಗಲು ಪರವಾನಗಿ ದೊರೆತು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಒಳಗಡಿಯಿಟ್ಟಾಗ, ಹವಾನಿಯಂತ್ರಣ ಯಂತ್ರದ ಲಘುಶಬ್ದವೂ ಸಂಗೀತದ ಸ್ವರಗಳಂತೆ ಕೇಳಿಸಿದ್ದು ನಿಜ. ಮೆತ್ತನೆಯ ಮೆತ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಂಡಿಯೂರಿದಾಗ, ಅಷ್ಟೂ ಭಾರ ಅದಕ್ಕಿಳಿದು, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯ ಅಪಸ್ವರ ಅದರಿಂದ ಹೊಮ್ಮಿದರೂ, ವಿಶೇಷ ಲಘುತ್ವದ, ಭಾವನೆ ಮುದನೀಡಿತು. ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಎಷ್ಟೋ ಆತಂಕದ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೆತ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಇಳಿಸಿದಂತಾಯಿತು.
ಡಿ. ಐ. ಇ. ಪಕ್ಕದ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಡುವಯಸ್ಕನ ಅಹವಾಲನ್ನು ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಪರಿಚಿತರ್‍ಯಾರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯುದ್ಭವಿಸಿದಾಗ ಕಂಡದ್ದು ಹ್ಯಾಂಗರಿಗೆ ನೇತುಹಾಕಿದ್ದ ಡಿ. ಐ. ಜಿ.ಯವರ ಸಮವಸ್ತ್ರ. ಪೋಲೀಸರು ಸಮವಸ್ತ್ರ ಕಳಚಿದಾಗ ಆತ್ಮೀಯರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೆಂದು ತಿಳಿದಾಗ, ಪರಿಚಿತ ಭಾವನೆಯೇನೂ ಉಂಟಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಕ್ಕದ ನಡುವಯಸ್ಕ ಪರಿಚಿತನಂತೆ ಕಂಡ. ಆತ್ಮೀಯನಂತೆ ಅಲ್ಲ. ನಡುವಯಸ್ಕ ತನ್ನ ಅಹವಾಲನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ದೃಷ್ಟಿಯೂ ಮುಂದುವರಿದು ಕೋಣೆಯ ಸುತ್ತ ಅಡ್ಡಾಡಿತು. ಆದರೆ ದೃಷ್ಟಿ ಮತ್ತೆ ನಡುವಯಸ್ಕನತ್ತ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಅವನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳ ಬಗೆಗೂ ಗಮನ ಹರಿಯಿತು. ನರೆತ ಚಿಗುರುಗೂದಲ ತಲೆ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲರಿಲ್ಲದ ಕುರ್ತಾ, ನಡುಗುವ ಕೈಗಳು, ಅಲ್ಲಿ ನಡುಗುವ ಕೈ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಅರ್ಜಿ, ಹೀಗೆ ದೃಷ್ಟಿ ಕೆಳಕೆಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಕಂಡದ್ದು ಪ್ರಕೃತಿದತ್ತ ಕಾಲಿನಂತೆಯೇ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಮರದ ಪಾದ, ದೃಷ್ಟಿ ಪಾದದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಕೇಳಿಸಿದ ಅವನ ಮಾತುಗಲು ಹೊಸ ಅರ್ಥ ಸ್ಪುರಿಸಿದಂತಾಯಿತು-“ಹಣ ಖರ್ಚಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಮಿ, ಜೀವ ಉಳಿದರೆ ಸಾಕಾಗಿದೆ.” ಎಂದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಮ್ತೆ, ತುಂಬಿ ಬಂದ ಕಣ್ಗಳು ಯಾರವು? ಈಗವನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯೂ ಒಂದು ಜಾಗತಿಕ ರೂಪ ತಾಳಲಿದ್ದು, ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಅನ್ಯಾಯ, ಅರಾಜಕತೆ ತುಂಬಿದೆಯೆನಿಸಿ, ಜಗತ್ತಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ತಿವ್ರ ಭೀತಿಯುಂಟಾಗಿ ಬೆವರು ಹರಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ಹೀರುವ ಉತ್ಸಾಹಿ ಸೂರ್ಯನನ್ನೂ, ಹವಾ ನಿಯಂತ್ರಣ ಹೊರಗೇ ಬಂಧಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ, ಜೇಬಿನೊಳಗಿನ ರುಮಾಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಉಂಟಾಯಿತು.
ನಡುವಯಸ್ಕನ ಅಹವಾಲು ಕೇಳಿದ ಡಿ.ಐ. ಜಿ. ಏನಾದರು ಬಂದೋಬಸ್ತು ಮಾಡುವ ಆಶ್ವಾಸನೆ ನೀಡಿದರು. ಕುಂಟುತ್ತಾ ಆತ ಹೊರನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದು ಹೋಗುವಂತೆ, ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಅವನನ್ನು ತಡೆದರು. ನಂತರ ಇತ್ತ ಹಾಯ್ದ ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಯ ತವಕದ ನೋಟಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವೆಂಬಂತೆ, ಅಂದಿನ ಘಟನೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ವರದಿ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಬಿತ್ತು. ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿದ ನಂತರವೂ ಡಿ ಐ. ಜಿಯವರ ಕಿರುನಗೆ, ಬದಲಾಗದ ಮುಖಚಹರೆ, ‘ಇಂಥ ಕತೆಗಳನ್ನು ಗಂಟೆಗೆರಡು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ’ ಎಂಬಂತಹ ನೋಟ ಮಾಸದೇ, ಅದೇ ನೋಟ ಮುಂದುವರೆದು ಭೇದಿಸಿ ನೋಡುವಂತಹ ಸೀಳುನೋಟವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಂಡಾಗ,ಅವರನ್ನೆದುರಿಸಲಾಗದೇ ಸೂರು ದಿಟ್ಟಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಸೂರಿನಿಂದಲೂ, ಗೋಡೆಗಳಿಂದಲೂ, ಡಿ. ಐ. ಜಿಯ ಮುಖದಿಂದಲೂ ಒಂದೇ ಭಾವನೆಗಳು ” ಮುಂದೇನು? ಇಷ್ಟನ್ನು ತನ್ನೇ ಯಾಕೆ ಹೇಳಿದ್ದು? ನೋಡಿದ್ದಾಯಿತು. ಸುಮ್ಮನೆ ಮನೆಗೇ ಹೋಗಿದ್ದರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಜಗತ್ತಿನ ಅನ್ಯಾಯಗಳಿಗೆ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟವರು ಯಾರು ? ಯಾಕೆ ಈ ಪ್ರಯತ್ನ ? ಅವರ ಭಾವನೆಗಳೆಗೆ ಉತ್ತರ ದೊರೆಯದೇ ಕಡಕಾಡಿ, ಜೇಬಿನಿಂದ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ರುಮಾಲು ತೆಗೆದು, ಮುಖ ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಕಾಫಿ ಮುಂದಿತ್ತೆಂಬುದು ಗಮನಕ್ಕೇ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಗಮನ ಸೆಳೆವ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಯೇ ಮಾಡಬೇಕಾಯಿತು.
ಡಿ. ಐ . ಜಿ ಯವರ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ ಒಂದು ತರದ ನಿರಾಳ ಭಾವ ಇದ್ದದ್ದು ಕಾಫಿ ಕುಡಿದದ್ದರಿಂದಲೋ. ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಿಳಿಸಿದ್ದರಿಂದಲೋ, ತಿಳಿಯದೇ, ಮತ್ತೆ ಅಪಘಾತ ನಡೆದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುವಷ್ಟು ದೈರ್ಯವೂ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಘಟಿಸುವ ವೇಳೆಗೆ ಸೂರ್ಯ ತನ್ನ ತಾಪಕ್ಕೇ ತಾನೇ ರೋಸಿ, ಅರಬ್ಬೀ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ. ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದಿರಿಸುತ್ತಾ ನಡೆದಾಗ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಏನೋ ಶಬ್ದವಾದಂತಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯವಾಯಿತು. ಯಾರಾದರೂ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ? ತಿರುತಿರುಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು, ಕತ್ತು ನೋವು ತರಿಸಿಕೊಂಡೂ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದಾಗ ಒಂದು ಸಿಗರೇಟ್ ಸೇದಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಹಾಗೆಂದೇ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತಾಗ, ಬಂದ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಸಪ್ಪಳ, ಹಿಂದಿನ ಭೀತಿಗೆ ಕಾರಣವಿಲ್ಲದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಲಟಕ್ ಲಟಕ್ ಎಂದು ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಡೆದುಬಂದವನು ಕುಂಟ ನಡುವಯಸ್ಕ :
“ಈವತ್ತ್ನ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟು ತುಂಬಾ ಭಯಾನಕವಾಗಿತ್ತಲ್ಲ ? ಅದು ನಡೆದಾಗ ನಾನೂ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದೆ, ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿದೆನು.”
ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಅವನನ್ನು ಕಂಡು ಭಯವಾದರೂ, ಜೀವಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಡಿ. ಐ. ಜಿ.ಗೆ ಅಹವಾಲು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದುದು, ಆ ಮುಖದ ದೈನ್ಯತೆ, ಆತ್ಮೀಯವಲ್ಲದಿದ್ದರು, ಪರಿಚಿತವೆನಿಸಿದ ಈ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವನಲ್ಲಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿನಿಸಿ, ಪ್ರರಂಭಿಸಿದ್ದಕ್ಕೇ : “ನಿಮಗೆ ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲದ ಉಸಾಬರಿ ? ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ನೀವು ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತಪ. ಜೀವ ಹೋವುವಂಥದ್ದೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿ ?” ಎಂದು ಹೆದರಿಸುವ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ.
ನಿಜ, ಯಾಕೆ ಉಸಾಬರಿ ? ಲೋಕಕ್ಕೆ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯೇ ಬೇಡವೆಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉದ್ಭವವಾಗಿರುವಾಗ ಆ ಭೂಮಿಕೆಯನ್ನು ಮೈ ಮೇಲೆ ಕೆಡವಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅರ್ಥವು ಇಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಆ ನಡುವಯಸ್ಕನೂ ಜತೆಜತೆಗೆ ಕುಂಟಿದ. ಅವನಿಂತ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನಿಸಿ, ಯೋಚಿಸುತ್ತ ಅವನತ್ತ ನೋಡಿದಾಗ, ಅವನ ಮುಖ ಅರಿಚಿತ ಎನ್ನಿಸಿದ್ದೇಕೆಂಬುದರ ಎಳೆ ಸಿಕ್ಕಂತಾಯಿತು : ಉದ್ದನೆಯ ಅರೆನೆರೆತ ಕೂದಲುಗಳು ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿದ್ದರೂ, ಆ ಕೂದಲು ನೆಟ್ಟ ತಲೆ, ಬೋಳುಹಣೆ, ಚೀನೀ ಕಂಗಳಂತಹ ಸಣ್ಣ ಕಂಗಳು, ಚಪ್ಪಟೆ ಮೂಗು, ಬೆಳೆಯದ ಅಥವಾ ಬೆಳೆದೂ ಬೋಳಿಸಿದ ನುಣ್ಣನೆಯ ಮೀಸೆಯ ಭಾಗ, ಹೇಗೆ ಅಂಗುಲಂಗುಲವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅವನ್ಯಾರೆಂಬ ಅನುಮಾನ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವನೂ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ, ಅವನಿಗೇ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನಿಸಿತು. ಅದರೂ ಅವನು ಡಿ. ಐ. ಜಿ.ಯ ಬಲಿ ಬಂದದ್ದು ಏಕೆ? ಅವನಿಗೂ ಜೀವಾಪಾಯವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗಿಯೇ ಉಳಿದವು. ಮಾಯಾನಗರಿಯ ಜನಗಂಗುಳಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗು ತಿಳಿಯದಂತೆ ಕರಗಿ ಹೋಗುವ ಕಲೆಯನ್ನು ಕರತಗಮಾಡಿಕೊಂಡವನನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆಯುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು, ವಿಷಯ ಮೂರನೆಯ ಆಯಾಮವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅಪಘಾತದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದು ಅಪಾಯವೆನಿಸಿ ಮನೆಯತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದರೂ, ರಸ್ತೆಯ ಒಂಟಿತನ ಮನೆಯಲ್ಲೇನೂ ಪರಿಹಾರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಂದೂ ತಿಳಿದಿತ್ತಾದ್ದರಿಂದ, ಅಷ್ಟೇನೂ ಉತ್ಸಾಹ ತೋರದೇ ಮನೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋದದ್ದಾಯಿತು. ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,, ನಂಬುವುದು ಯಾರನ್ನು ? ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬಂದ ಮುಖಚಹರೆಯೂ ಅದರಡಿಯಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಗುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ಕಾಡುವ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಡಿ. ಐ. ಜಿ ತಾನೆ, ನಂಬಲರ್ಹವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ? ಇವನ್ಯಾವ ಗಿಡದ ತೊಪ್ಪಲು ?
ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಮುಖಗಳೆಲ್ಲಾ ತಲೆಯೊಡೆಯಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿವೆ ಎಂಬ ಅಪನಂಬಿಕೆ ಹೊತ್ತು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಭೀತಿ ಇಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಯವರನ್ನು ನೋಡಿದ ನಂತರ, ಅವರ ಕೋಣೆ ಹೊಕ್ಕು ಬಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದಾಗಿಯೇ ಘಟಿಸಿದ ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಭಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವುದು ವಾಸ್ತವ ? ಪತ್ರಿಕೆಯ ವರದಿಯೇ ? ಅಥವಾ ಈಗ ಕಂಡದ್ದೇ ? ಅಥವಾ ಎರಡೂ ಸುಳ್ಳೇ ? ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ? ಎಲ್ಲೋ ಅಗೋಚರ ಸುಳಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿ, ಕೈಗೇನೂ ಸಿಕ್ಕದಿದ್ದಾಗ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣದ ಹುಲುಕಡ್ಡಿಯನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಭಾರ ಹೇರಬೇಕೀಯಿತು. ಮಿಕ್ಕಂತೆ ಸಂತಾಪದ ಮಾತು ಕೇಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನೂ ಆಗಲಾರದು. ಹಾಗಾದರೆ ಈಗ ನಡೆದದ್ದನ್ನೂ ಡಿ. ಐ. ಜಿ.ಗೆ ವರದಿಯೊಪ್ಪಿಸುವುದೇ ? ತನಗೇ ರಕ್ಷಣೆ ಬೇಕೆಂದು ದೈನ್ಯದಿಂದ ಬೇಡಿಕೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ಪ್ರಾಣಾಪಾಯವ್ದೆ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಕಡೆ. ಸಂಜೆಯ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಅನಂತ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಒಂದು ಕಡೆ. ಈ ನಡುವುವಿನ ಸತ್ಯದ ಮುಳ್ಳು ವಾಲುವುದೆತ್ತ ? ಚುಚ್ಚುವುದಾರನ್ನು ? ಅದನ್ನು ಉದ್ಧರಿಸುವವರು ಯಾರು ? ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಯವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗಿದ್ದೀತು ? :
“ಅಲ್ರೀ, ನಾನು ತಾನೆ ಯಾರನ್ನು ನಂಬೋದು ? ಆ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಜೀವಕ್ಕೇ ಅಪಾಯಾಂತಾನೆ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಅವನಿಂದಲೇ ಅಪಾಯಾಂತ ದೂರು. ಹೀಗೆ ಹೆದರಿ ಬಂದ ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಪೋಲೀಸ್ ಪ್ರೊಟೆಕ್ಷನ್ ಬೇರೆ ಬೇಕು. ನಾವು ಎಲ್ರಿಗೂ ಪ್ರೊಟೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡ್ತಾ ಹೋದ್ರೆ ಅರ್ಧ ಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಭದ್ರತೆ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮೇಲಾಗಿ ಪೋಲೀಸರೂ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲವೇ ? ಅವರಿಗೂ ಭದ್ರತೆ ಬೇಕಾಗುತ್ತೆ…. ಇದಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯೆಲ್ಲಿ ? ಸ್ವಲ್ಪ ದೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಂದು ನಮಗೆ ತನಿಖೆ ನಡೆಸೋಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಬಹುದಲ್ಲಾ,”
ಅದೂ ನಿಜವೇ. ಸತ್ತವನ ದೇಹದ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾರ್ಟೆಂ ವರದಿ ಇನ್ನೂ ಬರಬೇಕು. ಫೊರೆನ್ಸಿಕ್ ಲ್ಯಾಬ್‌ಗೆ ಕಳಿಸಿದ ಗಾಜಿನ ಚೂರುಗಳ ವರದಿಯೂ ಬರುವ ತನಕ, ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ನಂಬುದುದಕ್ಕೆ ಆಧಾರವೇ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಂಧಿಸಿದ ಆಟೋದವನಿಗೆ ಥರ್ಡ್ ಡಿಗ್ರಿ ಕೊಟ್ಟು ಬಾಯಿ ಬಿಡಿಸಬಹುದು. ಇಲ್ಲವೇ ಯಾರಾದರೂ ಅವನನ್ನು ಜಾಮೀನಿನ ಮೇಲೆ, ಅಥವಾ ವಕೀಲರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದರೆ ? ಹಾಗಾಗದಿರಲಿ. ಇನ್ಯಾ ಅಲ್ಲಾ !
ಅಂದು ಸಂಜೆ ದೂರದರ್ಶನ ವಾರ್ತೆಯಲ್ಲೂ ಈ ಅಪಘಾತ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಜತೆಗೆ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ನಡೆದ ಒಂದು ಕೊಲೆಯ ವಿಷಯವೂ. ಅಲ್ಲೂ ಯಾರೋ ಆಟೋ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಒಳಗಿದ್ದ ಸಂಚಾರಿಯನ್ನು ಹೊರಗೆಳೆದು ಮಚ್ಚಿನಿಂದ ಕೊಚ್ಚಿಹಾಕಿದರಂತೆ. ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೈ ಉರಿದು ನೆವರಿತು. ಬೆವರುತ್ತಲೇ ನಡುಕವೂ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಿತು. ಅಂಥಹ ಸೆಕ್ಕೆ ಅದರಲ್ಲಿ ನಡುಕ ಹಿಂದೆಂದೂ ಹೀಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ದಿನವೂ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವಾರ್ತೆಗಳು ಒಂದೇ ಏಕಾತಾನತೆಯಿಂದ ಓದುವೆವು. ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ನೋಡುವೆವು ಎಂದು ನೆನಪಾಗಿ, ಈ ಎಲ್ಲ ವಾರ್ತೆಗಳಿಗೂ ಈಗ ಹೊಸ ಅರ್ಥವ್ಯಾಪ್ತಿಯೊಂದು ಹಬ್ಬಿ, ಜಾಗತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯೊಂದು ತೀರ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು. ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ ಆಗಿಹೋಯಿತು.
ಆ ರಾತ್ರಿ ಅದ್ಭುತವಾದ ನಿದ್ದೆಯೂ ಬಂದಾಗ, ಭಗವಂತನಿಗೆ ಈ ವರದಾನಕ್ಕಾಗಿ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಬಳಲಿದ ಮನಕ್ಕೆ ತಂಪಾದ ನಿದ್ರೆಗಿಂತ ಬೇಕಾದ್ದು ಬೇರೇನು ? ಅಂದಿನ ಸೂರ್ಯೋದಯ ಎಂದಿನತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೊಸ ಉತ್ಸಾಹ ಹೊಸ ಹುರುಪು ಮೈಗೂಡಿತ್ತು. ಪುಕ್ಕಲರಾಗಿ ಜೀವನ ಕಳೆವುದೆಷ್ಟು ದಿನ? ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ಭಂಡ ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ, ತರಕಾರಿಯ ಹಾಗೆ ಸಿಕ್ಕಸಿಕ್ಕ ಚಾಕುಗಳಿಂದ ಕೊಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡು, ಉಸಿರು ಬಿಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ಎಲ್ಲ ಹಂಗನ್ನೂ ತೊರೆಯಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿದಾಗಲೇ ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಯವರ ಫೋನು ಬಂದಿತು.
“ನಿನ್ನೆ ಸಿಕ್ಕ ಟೆಕ್ ಆಫ್‌ನಿಂದ ಅನುಕೂಲವಾಯಿತು. ಫೊರೆನ್ಸಿಕ್ ವರದಿ ಬಂದಿದೆ. ಆಟೋ ಚಾಲಕನ ಕೈ ಬೆರಳುಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿವೆ. ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾರ್ಟೆಂ ಕೂಡ, ಇದು ಕೊಲೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಆಧಾರ ಒದಗಿಸೋ ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ. ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಆ ಕುಂಟನನ್ನೂ ಬಂಧಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆಟೋ ಚಾಲಕ ಅವನನ್ನೂ ಐಡೆಂಟಿಫೈ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಥ್ಯ್ಯಾಂಕ್ಸ್.”
ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಉದ್ಧರಿಸಿದ ಭಾವನೆ ಉಂಟಾಗುವುದು ಸಹಜವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಋಷಿಗಳು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಇರುವುದಾದರೆ, ಜೀವನ ಬರಡು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸಲೆಂಬಂತೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಫೋನ್ ಕರೆ ಬಂತು. ಈ ಬಾರಿ ಬಂದದ್ದು ನಮ್ರತೆಯ ವಿಧೇಯಕ ದನಿ : “ನೀವು ನಿನ್ನೆ ಡಿ.ಐ.ಜಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಖಾಸಗೀ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ತಲೆ ಹಾಕುವುದು ನಿಮಗೇ ಒಳ್ಳೇದಲ್ಲ.”
ಉತ್ತರವಾಗಿ ಒಂದು ವಾದವನ್ನು ಮಂದಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಮತ್ತೆ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ, ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವಿವರಿಸುವಂತೆ ನಿಧಾನ ದನಿಯಿಂದ ಅವನು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನಾಟುವಂತೆ ಹೇಳಿದ. ಸಿನೇಮಾದಲ್ಲಿ ತೋರುವ ಖಳನಿಗೂ, ರಮಿಸುವ ದನಿಯ ಇವನಿಗೂ ತುಂಬಾ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆಯೆನಿಸಿತು. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಲಲ್ಲೆಗರೆದು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅನ್ನ ತಿನ್ನಿಸುವ ತಾಯಿಯ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಾಗ, ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಪ್ರೀತಿಯು, ಗೌರವವೂ, ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ಅದೇ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿನ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಭೀತಿಯನ್ನೂ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಈಗ ಮಾಡಿರೋ ತಪ್ಪಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನಂತೂ ಅನುಭವಿಸುವುದು ದಿವ್ಯನ್ಯಾಯವಾದರೂ, ಮುಂದೆ ಆಗಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತ ತಪ್ಪಿಸಲು ಹೀಗೆ ರಮಿಸುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ಆತ ಹೇಳಿದ. ಹೀಗೆ ಬಂದ ಕರೆಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಏನು? ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಕೈ ಮುರಿದೊ, ಕಾಲು ಮುರಿದೋ, ತಲೆಯೊಡೆದೋ, ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತಯಾರಿರುವ ಈ ಜನರಿಗೆ ಹೆದರಿ ಸುಮ್ಮನಾದರೂ ಅಪಾಯ. ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೂ ಅಪಾಯ. ಪ್ರಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರಾದ ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಗೆ ಹೇಳಿ ರಕ್ಷಣೆ ಪಡೆಯಬಾರದೇಕೆ ? ಅಥವಾ ಮುಂದಾಗಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತಕ್ಕೆ ಮೊದಲೇ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ತಯಾರಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ?
ಮತ್ತೆ ಡಿ. ಐ. ಜಿ. ಯವರ ಕಾರ್ಯಾಲಯದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಒಂಟಿತನದ ತೀವ್ರ ಭಾವನೆ ಕಾಡಿತು. ಈಗ ಈ ದುಗುಡಗಳನ್ನು, ದ್ವಂದ್ವಗಳನ್ನು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲಾ ಎನ್ನಿಸಿತು. ಡಿ. ಐ. ಜಿ ಯವರ ಬಳಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುಡು ಅಪಾಯ. ತೋಡಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ ಅಪಾಯ. ಅವರು ತಾನೆ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಅಂತಃಕರಣದಿಂದ ನೋಡಿಯಾರು ? ಹೀಗೆ ಈಚೆಗೆ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ “ಶಾದಿ ಕರ್ಲೋ. ಜಿಂದಗಿ ಮೆ ಸಹಾರಾ ಜಾಹಿಯೇ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ “ಸಹಾರಾ ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಮರುಭೂಮಿ ಗೊತ್ತುಂಟೋ” ಎಂದು ಮಾತು ಹಾರಿಸಿದ್ದುಂಟು. ಆ ಮಿತ್ರ “ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದೂ ಉಂಟು,
ಈಗ ಈ ದ್ವಂದ್ವಗಳ ಬೆನ್ನೇರಿ ಹೋಗುವಾಗ ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯೊಬ್ಬಳಿದ್ದಿದ್ದರೆ…. ಒಮ್ಮೆ ಯಾರನ್ನಾದರೂ, ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭದ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಲವ್ ಮಾಡಿದ್ದರೆ…. ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಅಡ್ಡದಿಡ್ಡಯಾಗಿ ಹರಿದಾಡಿ, ಹಾಗೇನಾದರೂ ಆಗಿದ್ದರೆ, ಅವಳೂ ಈ ಅಪಾಯದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ ಎಂದೂ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ, ಎದುರಿಗೆ ನಿಂತದ್ದು ಹಿಂದಿನ ಬೃಹದಾಕಾರದ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ-“ಸಹಾರಾ ಯಾವುದು ? ಜತೆಯೋ, ಮರುಭೂಮಿಯೋ ?”
ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ನಡೆಸಿ ಹುಚ್ಚನಾದಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಕೇವಲ ಭೀತಿ ಎಂಬುದಾದ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಡಿ. ಐ. ಜಿಯ ಕಾರ್ಯಾಲಯದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವಾಗ, ಸುತ್ತಲಿನ ಜಗತ್ತು ಪೂರ್ತ ಅನುಮಾನದಿಂದ ಕೋಪದಿಂದ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆನಿಸಿತು. ಜತೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಅನುಮಾನವು_ಅನುಮಾನ ಯಾರಿಗೆ ? ಜಗತ್ತಿಗೋ….ಅಥವಾ ದ್ವಂದ್ವಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವವನಿಗೋ. ಬಸ್ ಹತ್ತುವಾಗ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಕೂಡಾ ಕೊಲ್ಲುವಂತೆ ನೋಡಿದ. ಬದಿಗೆ ನಿಂತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೂ ಹಾಗೇ ಇದ್ದವು. “ಎಲ್ಲಿಗೆ ?” “ಯಾಕೆ ?”…. ಇತ್ಯಾದಿ, ಇವನೂ ಆ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದವನೇ ? ಕಾರಣ “ನಿಮಗ್ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲದ ಉಸಾಬರಿ” ಎಂದು ಉಪದೇಶದ ಮಾತುಗಳನ್ನೂ ಹೇಳಿದ.
ಡಿ. ಐ. ಜಿಯ ಕಾರ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯೆದುರು ಚೀಟಿ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಕೂತಾಗ ಅವನೂ “ಯಾಕೆ ಸರ್, ನಿಮಗೆ ಬೇರೇನೂ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಲ್ಲಾಂತ ಈ ಲೋಕೋದ್ಧಾರದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿತ್ತಿದ್ದೀರೇನು ? ಮುಂದೆ ಬರುವ ಕೋರ್ಟಿನ ಸಮನ್‌ಗಳನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ದುಷ್ಟರಿಂದ ದೂರವಿರುವುದೇ ಒಳಿತಲ್ಲವೇ ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಇವನೂ…. ದಂಧೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಚಾ ಯಾರು ಖೋಟಾ ಯಾರು ಯಾರು ಯಾವ ದಂಧೆಗೆ ಸಾಚಾ ?
ಮತ್ತೆ ಡಿ. ಐ. ಜಿಯವರ ಸಂದರ್ಶನ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಬಂದಾಗ ಧೈರ್ಯದ ಭಾವನೆಯೂ ಉಂಟಾಗಲಿಲ್ಲ. “ಈ ಘಟನೆಯ ಒಂದು ಕೊಂಡಿ ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಅದರ ಸರಪಳಿ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆಂದೂ ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ ಸರಪಳಿ ಎಳೆದು ಇದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ದಾರಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಸರಪಳಿಯ ಅಂತ್ಯಕ್ಕಿಂತ, ಕೊಂಡಿಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗುವ ನಮಗೆ ಅರ್ಧದಾರಿ ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಸರಪಳಿ ಕಡಿದಿರುವುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಹೊಸಕೊಂಡಿ, ಹೊಸ ಸರಪಳಿ ಹುಡುಕಿ ಹೋಗಬೇಕು. ಇದು, ಅನುಭವದ ಮಾತು. ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನ ಕೇಳುವುದಾದರೆ, ನೀವು ಇದರಿಂದ ದೂರ ಇರೋದೇ ಒಳ್ಳೇದು” ಎಂದು ಆತ ಹೇಳಿದಾಗ, ಹೇಡಿತನದ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳು ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಎಷ್ಟು ವಿಫುಲವಾಗಿವೆ ಎಂದು ಮನವರಿಕೆಯಾಯಿತು. ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಗಟ್ಟಿ ಹೃದಯದ ಸಹಾರಾ ಬೇಕೆನಿಸಿದ್ದೂ ಉಂಟು.
ಎಂದಿನಂತೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಲಾರದೆ, ತಡವಾದುದಕ್ಕೆ ಆತಂಕಪಡುತ್ತಾ ಹೊರಬಂದು ಆಫೀಸಿನತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಿರುವಾಗ ಯಾರೋ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ ಭಾವನೆ. ಅಥವಾ ಭ್ರಮೆ. ಭ್ರಮೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಅದು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಳ್ಳುವುದೂ ಉಂಟು. ರಸ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರ್ಜನವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನಿಸಿದಂತೆ ಭಯವೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾಯಿತು. ಯಾರೋ ಬಂದು ಕಾಲರ್‍ಪಟ್ಟಿ ಹಿಡಿದು, ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಬಾರಿಸಿ, ಕಬ್ಬಿಣದ ಸಲಾಕೆಯಿಂದ ಕಾಲಿಗೆ ಬಲವಾಗಿ ಪೆಯ್ಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಹಿದಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಸುನಕ್ಕ :
“ಇದು ಮೊದಲ ಪಾಠ ಮಾತ್ರ. ಕಲಿತರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು” ಎಂದು ಕರಗಿ ಹೋದ. ಅವನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ತಲೆ ತಿರುಗಿದಾಗ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಮಯ ಜಗತ್ತೇ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ, ಭಂಡತನಕ್ಕೂ, ಈಗಿವನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಜೀವನದ ಪಾಠಕ್ಕೂ, ಧೈರ್ಯಕ್ಕೂ, ಭಯಕ್ಕೂ ಕೊಂಡಿಗಳನರಸುತ್ತಾ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಲು ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಒಂದು ಸುಂದರ ಹೆಣ್ಣು : “ಸಹಾಯ ಮಾಡಲೇ” ಎಂದು ಕಾತರದಿಂದ ಒಳಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಮಾನವೀಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ನಂಬುಗೆಗಳೂ ಮರುಕಳಿಸಿದಂತಾಗಿ, ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯ ಜಗತ್ತನ್ನು ಇನ್ನೂ ಸುಂದರವಾಗಿಸುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನಿಸಿ, ಅವಳು ಬಳಿ ಬರದಿದ್ದರೆ ಅದೇ ದೊಡ್ಡ ಉಪಕಾರ ಎಂದು ಸದ್ಯಕ್ಕವಳು ಏನೂ ನೋಡಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಯತ್ನ ಸಫಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಸಂಭಾಷಣೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಬಾಲಂಗೋಚಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಮುಂದೆಂದಾದರೂ, ಸಂದರ್ಭ ಒದಗಿ ಬಂದರೆ ಜೀವನದಲ್ಲೊಂದು ಸಹಾರಾ ಆಗಬಹುದೆಂದು ಸೂಚಿಸಿದಾಗ, ವಿಚಿತ್ರ ಬಡಬಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ , ಏನೂ ಅವಳಿಗರ್ಥವಾಗದೇ ಚಕಿತಳಾಗಿ ಕರುಣೆಯ ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರುತ್ತಲೇ ಎರಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದೆ ಹೋದಳು.
ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಪೋಲೀಸ್ ಹೆಡ್‌ಕ್ವಾರ್ಟಸ್‌ಗೆಂದು ಆಟೋರಿಕ್ಷಾವನ್ನೇ ಹಿಡಿಯಲು ಧೈರ್ಯಮಾಡಿ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಕುಂಟಿದಾಗ ಅವಳ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತು : “ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರೇನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ ?”
ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ ತುಂಟ ನಗೆಯೊಂದು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿ ಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಉತ್ತರವೂ ಅಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ ಹೊರಚಿಮ್ಮಿತ್ತು.
*****
