ಭಾವಗೀತೆ

Posted on by ಜಯಂತ ಕಾಯ್ಕಿಣಿ

ಅಕ್ಷರಗಳ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು
ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ರಣ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ
ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಕುದಿಯುವ ತಲೆ ಸೀಳಾಗಿ
ಶಬ್ದಗುಚ್ಛಗಳೆಲ್ಲ ತೇಲತೊಡಗಿದವು
ವರ್ತಮಾನದ ಒಳಗೆ
ಇವುಗಳ ಪದರುಗಳ
ಬಿಡಿಸಿ
ಚರ್ಮ ಒ೦ದೊ೦ದಾಗಿ ಕಳಚಿ
ತಂಪು ಕಾಯಲು ನಿಂತೆ
ಮೋಸಂಬಿ ತೊಳೆ ತೊಳೆ ಬಿಡಿಸಿ
ಒಳಗೊಳಗೇ ರೂಪುಗೊಂಡಿತು
ಥಣ್ಣಗಿನ ಭಾಷೆ
ಭಾವದ ನಕಾಶೆ
*****

Related Posts

ಸೂರ್ಯ

ಸೂರ್ಯ ಆಗಾಗ ಹಗಲುಗಳ ನುಂಗಿ ಸುಖವಾಗಿ ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಅಥವಾ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಹೆಣ್ಣುಗಳ ತುಟಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುನುಸುಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಯ್ಯೋ ಗದ್ದಲ ಭೂಮಿಯ ತುಂಬ ಮಕ್ಕಳೋ ಮಕ್ಕಳು! *****

ಕಾಂತನಿಲ್ಲದ ಮ್ಯಾಲೆ

ಕಾಂತನಿಲ್ಲದ ಮ್ಯಾಲೆ ಏಕಾಂತವ್ಯಾತಕೆ ಗಂಧಲೇಪನವ್ಯಾತಕೆ! ಈ ದೇಹಕೆ|| ಮಂದಮಾರುತ ಮೈಗೆ ಬಿಸಿಯಾದವೇ ತಾಯಿ ಬೆಳದಿಂಗಳೂ ಉರಿವ ಬಿಸಿಲಾಯಿತೇ ನನಗೆ ಹೂಜಾಜಿ ಸೂಜಿಯ ಹಾಗೆ| ಚುಚ್ಚುತಲಿವೆ|| ಉರಿಗಳು ಮೂಡ್ಯಾವು ನಿಡುಸುಯ್ಲಿನೊಳಗೆ ಉಸಿರಿನ ಬಿಸಿ ಅವಗೆ ತಾಗದೆ […]