ಅತ್ತೆ ಗಾಂಧಾರಿಯ
ದರುಶನಕೆಂದಿಂದು ಹೋದಾಗ
ಮತ್ತೆ ಕಂಡೆ (ನಾ) ಅವನನ್ನ
ಅವರ ಪಾದಕೆ ಮೈಮಣಿಯಲು,
ಅವನ ಪಂಚೆಯ ಅಂಚು ತಾಕಿ
ಮಿಂಚು ಹೊಡೆಯಿತು,
ನೂರ್ಮನ.
ಬೇಡವೆಂದರೂ
ತೆರೆತೆರೆದು ಹರಿದಾಡಿದವು
ಕಣ್ಗಳು
ಅವನೆದೆಯ ಬಯಲಲ್ಲಿ.
ಎಲ್ಲ ಕೇಳುವಂತೆ ಕೂಗಿಟ್ಟವು
ಆ ಭುಜಶೃಂಗಗಳನ್ನೇರಿ.
ದುಂಬಿಯಾದವು
ಕೊಳದಲಿ ನಳನಳಿಸುವ
ನೇತ್ರಕಮಲಗಳ ನೋಡಿ,
ಹಕ್ಕಿಯಾಗಿ ಹಾರಿದವು
ಕತ್ತಿನಡಿಗಿಳಿದ ಮೇಘಮೋಡಿಗೆ
ಭಾಸ್ಕರ ನಗುವ
ಆ ಆಗಸದ ಹಣೆಯ ನೋಡಿ.
ಎತ್ತ ಹೊರಳಿದರೂ ಚುಚ್ಚುತಿದೆ
ನನ್ನ ಹಸಿಮನದಲಿ ನೆಟ್ಟ
ಅವನ ಠೀವಿಯ ಹರಳು.
ಕಳೆಯಬಲ್ಲೆನೆ ನಾನು?
ಮಿಡಿವ ನೋವಿನೊಡನೆ
ಈ ಹಾಳು‌ಇರುಳು
ಅಂದು ಸ್ವಯಂವರದಿ,
ಸೂರ್ಯಪುತ್ರಕಳೆಯ ಅವನನು
ಸೂತಪುತ್ರನೆಂದೆನೆ ನಾನು?
ಅಣ್ಣನ ಸಂಜ್ಞೆಗೆ
ಅಪ್ಪನ ಬಿರುನೋಟದೀಟಿಗಂಜಿ
ಮನ ನುಡಿದ್ದನ್ನುಡಿಯದೇ
ಇನ್ನೇನೋ, ಏನೇನೋ
ಒದರಿತು ನಾಲಿಗೆ.
ಅವ್ವನ ಸೂಚನೆಯಂತೆ
ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡರು
ಈ ನೀಚ ‘ಪಂಚ’ರು.
ಮನವಿಲ್ಲದೇ ಮೈಕೊಟ್ಟವಳಿಗೆ
-ಟುಕಲಾರನೆ?
ಮೈಮನಗಳೆರಡೂ ಬಯಸುವ
ಆ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಷಷ್ಠಮನು.
೯ ಮಾರ್ಚ ೧೯೯೮