ಊರಿನ ಮುಖ್ಯ ರಸ್ತೆ. ತಾಯಿ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಯ ಸಾಲಂಕೃತ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ಹೊತ್ತು ಬರುತ್ತಿದೆ ಸಿಂಗರಿಸಿದ ಆನೆ. ಹದಿನಾರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಗಟ್ಟಿ ಕಂಠದ ಲಯಬದ್ಧವಾದ.. ಮಂತ್ರಘೋಷಗಳ ಮೊರೆತ ಕಿವಿ ತುಂಬುತ್ತಿವೆ. ಮನೆಯ ತಾರಸಿಗಳ ಮೇಲೆ. ಅಂಗಡಿ ಸಾಲಿನ ಎದುರು, ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಜನ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ನೆರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ತಾಯಿಯ ಮೇಲೆ ಎಸೆಯೋ ಹೂ ಎಸಳು, ಧವನ, ಅಕ್ಷತೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಹಾಳಾಗಬಾರದು ಅನ್ನೋದೇ ತಾಯಿಯ ಆಶಯವೋ ಎಂಬಂತೆ ಆಶೀರ್ವಾದಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಭಕ್ತರ ತಲೆ ಸೇರುತ್ತಿದೆ. ಪುಂಡ ಹುಡುಗರಿಂದ ಪಟಾಕಿ ಸೇವೆ ಮತ್ತು ಅದರ ದಟ್ಟ ಹೊಗೆ ದೇವರು ಮತ್ತು ಈ ಪುಂಡರ ನಡುವೆ ತೆರೆಯನ್ನೇ ನಿರ್ಮಿಸಿದೆ. ಪಟಾಕಿಯ ಗಂಧಕದ ವಾಸನೆ, ಗಂಧದ ಕಡ್ಡಿ, ಕರ್ಪೂರದ ವಾಸನೆಗಳು ಬೆರೆತು ಗಾಳಿಗೂ ಆಸ್ತಿಕ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಕರೆದು ತಂದ ಮಿಣ ಮಿಣ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಟ್ಟ ನೃತ್ಯ ತಂಡ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಕುಣಿಯುತ್ತಿವೆ. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ಸಾರಾಯಿ ಸುರಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಿರೋ ಆರು ಜನ ತಮಟೆಯೋರು ಕಿವಿಗಡಚಿಕ್ಕುವ ಹಾಗೆ ತಮಟೆ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.. ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ತಮಟೆಗೆ ಹುಲ್ಲಿನ ಬೆಂಕಿಯ ಶಾಖವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ. ನೆರೆದ ಆಸ್ತಿಕ ಸಮುದಾಯ ಭಕ್ತಿಭಾವದಿಂದ ರೋಮಾಂಚಿತ.. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಅದರ ಅರಿವು ಬರ್‍ತಾ ಇದೆ. ತಮಟೆಯ ಸದ್ದು ಏರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.. ಟಾಂಗ್..ಟಾಂಗೂ.. ಟಾಂಗ್ ಟಟಕ್.. ಏರಿಕೆಯ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ. ನೃತ್ಯ ತಾರಕಕ್ಕೇರುತ್ತದೆ. ಜಯಕಾರಗಳು ಉಚ್ಛ್ರಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಪಟಾಕಿ ಸದ್ದು ಆ ಓಣಿಯಲ್ಲಿ ನೂರ್ಮಡಿಸುತ್ತವೆ. ಭಕ್ತಾದಿಗಳ ರೋಮಾಂಚನ ದಟ್ಟವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಈಗ ಹೇಳಿ ಆ ರೋಮಾಂಚನಕ್ಕೆ ಯಾರ್‍ಯಾರು ಕಾರಣರು? ತಾಯಿ ಚಾಮುಂಡಿಯೋ? ನೆರೆದವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರೋ ಭಕ್ತಿಭಾವವೋ? ಮಂತ್ರಘೋಷದಿಂದ ಉಂಟಾಗೋ ವೈಬ್ರೇಷನ್ಸೋ? ವಾತಾವರಣದ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಸಾಮೂಹಿಕ ಸನ್ನಿಯೋ? ನೃತ್ಯ ನೋಡುತ್ತಾ ಉಂಟಾದ ಕಂಪನದಿಂದಲೋ? ತಮಟೆಯಿಂದ ಬರ್‍ತಿರೋ ಶಬ್ದದಿಂದಲೋ? ತಮಟೆಯೋರು ಸುರಿದುಕೊಂಡ ಸರಕಾರದ ಸಾರಾಯಿಯೋ? ಎಂದೋ ಸತ್ತು ತಮಟೆಗೆ ಚರ್ಮದಾನ ಮಾಡಿದ ಕೋಣಗಳೋ? ತಮಟೆಯನ್ನು ಬಾರಿಸಲು ಬಳಸುತ್ತಿರೋ ಬೇವಿನ ಬೆತ್ತಗಳೋ? ಅಥವಾ ಈ ಎಲ್ಲದರ ಹದವಾದ ಮಿಶ್ರಣದಿಂದಲೋ? ಹೇಳಿ.. ಯಾರು ರೋಮಾಂಚನಕ್ಕೆ ಕಾರಣರು?
ನಾನು ಹೇಳ್ತೇನೆ.. ಹಿಂದೆ ಯಾವತ್ತೋ ಒಂದು ದಿನ ಒಬ್ಬ ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸಿರಲೂಬಹುದು.. ಚಾಮುಂಡಿ ದೇವತೇನ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇಟ್ಟರೆ, ಬರೋರು ಮಾತ್ರ ದರ್ಶನ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ. ಅದೇ ದೇವರನ್ನ ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಜನರಿರುವ ಬಳಿಗೆ ತಗೊಂಡು ಹೋದ್ರೆ ರೋಮಾಂಚನವನ್ನೇ ಹಂಚಿದಂತೆ.. ಅಂದಿನಿಂದ ಈತನ ಕಲ್ಪನೆ ಸಾಕಾರವಾಗಿರಬಹುದು.. ಆನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನೃತ್ಯ, ಪಟಾಕಿ ಸೇವೆಯಂಥಾ ಗಿಮಿಕ್‍ಗಳೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು.. ಆದರೆ ರೋಮಾಂಚನಕ್ಕಂತೂ ಮೋಸವಿಲ್ಲವಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಮೊದಲ ಕೃತಙ್ಞತೆ ಈ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟವನಿಗೇ ತಾನೇ? ಅವನನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು.. ಅಲ್ವೇ?
**********
’ಆಪ್ತಮಿತ್ರ’ ನೋಡಿರ್‍ತೀರಾ.. ತಮಿಳು ಅವತರಣಿಕೆ ’ಚಂದ್ರಮುಖೀ’ನೂ ನೋಡಿರಬಹುದು. ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿ ಈ ಚಿತ್ರ ಡಬ್ಬಿಂಗ್ ಆಗಿ ಬಂದ್ರೆ ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಟಾರ್ ಒಬ್ಬನ್ನ ಇಟ್ಕೊಂಡು ಸೌಂದರ್ಯ, ಜ್ಯೋತಿಕಾ ತರಾ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಹೀರೋಯಿಂದ್ಲೂ ಕೆಲಸ ತೆಗೆಸಿದರೆ, ಅವಳು ಹೇಗೆ ಮಾಡಿರಬಹುದೆಂಬ ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆ ಅದನ್ನೂ ನೋಡಿ ನಾವು ಆನಂದಪಡಬಹುದು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮಾಡೋ ನಿರ್ದೇಶಕರಿಗೆ ಹೊಗಳಿಕೆ ಸಲ್ಲುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಕೂತು ಮೂಲ ಕಥೆ, ಕಲ್ಪನೆ ತಯಾರಿಸಿದವನ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಗೌರವಗಳು ಆತನಿಗೂ ಸಲ್ಲಬೇಕು.. ತಾನೇ ? ಆತ ’ಮಣಿಚಿತ್ರತಾಳ್’ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ ಫ಼ಾಜಿಲ್ ಎಂಬ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಮಲಯಾಳೀ ನಿರ್ದೇಶಕ. ಮೂಲ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಎಂಥಾ ಒಳ್ಳೆ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ನೋಡಿ.. ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ’ಬೀಗದ ಮೂಗುತಿ ಹೊತ್ತ ಕೋಣೆ’ ಅನ್ನೋ ಅರ್ಥ ಬರುವಂಥದ್ದು. ಈತ ಎಂಥಾ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರ್ ಅನ್ನೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು ಸಾದ್ಯಾಂತ ಹೇಳ್ತೇನೆ. ಈತ ಅಲ್ಲಿ ಮೋಹನ್‍ಲಾಲ್, ಶೋಭನಾನ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆರೇಳು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಈ ಚಿತ್ರದಿಂದ ಕೇರಳದ ಚಿತ್ರರಸಿಕರ ಮನಗೆದ್ದಿದ್ದ. ನಾವು ಇಂದು ’ಆಪ್ತಮಿತ್ರ’, ಚಂದ್ರಮುಖಿ’ ನೋಡಿ ರೋಮಂಚಿತರಾದರೆ ಯಾರ್‍ಯಾರನ್ನು ನೆನೆಸ್ಕೋಬೇಕೂ.. ಅಥವಾ ಫ಼ಾಜಿಲ್‍ನನ್ನು ಮರೆತೇಬಿಡಬೇಕಾ ಅನ್ನೋ ಜಿಜ್ಞಾಸೇಲಿ ಅವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ತ್ರಿವೇಂಡ್ರಮ್‍ಗೆ ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆತನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಒಂದು ಒಳ್ಳೇ ಸಂದರ್ಶನ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ ಬಂದು ಅವರನ್ನು ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಪರಿಚಯಿಸೋಣಾಂತ. ಆತನ ಮುಖ ಪರಿಚಯ ನಿಮಗೂ ಇರಲಿ ಅನ್ನೋ ಉದ್ದೇಶ. ಆಗ ಆಗಿಯೇ ಹೋಯಿತು..ಆಗಬಾರದ್ದು.
ನನ್ನ ತ್ರಿವೇಂಡ್ರಮ್ ಸ್ನೇಹಿತ ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಮರಾಮೆನ್ ಆಗಿರೋ ಜಾನಿ ಎಲ್ಲ ಏರ್ಪಾಟುಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿದ್ದ. ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಗೆ ಬಸ್. ಸೋನೆ ಮಳೆ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆಲವು ಏರಿಯಾದಲ್ಲಂತೂ ಜೋರು ಮಳೆ. ಚಾಮರಾಜಪೇಟೆ ದಾಟಿ ಹೋಗುವಾಗ ಕಾಣಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ವಿಕಾರವಾಗಿ ರಸ್ತೆಗೇ ಮಲಗಿದ್ದ ದೈತ್ಯ ಮರಗಳು, ವಾಲಿಕೊಂಡ ಕರೆಂಟ್ ಕಂಬಗಳು.. ನಿರ್ಮಾನುಷ ಕತ್ತಲೆ.. ಮತ್ತು ಆ ದಿನ ಮಂಗಳವಾರ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಶುಭವಲ್ಲ ಅಂತಾ ನಂಬೋ ವಾರದ ಒಂದು ದಿನ.
ಆಟೋದವನಿಗೆ ಹಣ ದಾಟಿಸಿ, ನೆನೆಯುತ್ತಲೇ ಬಸ್ ಸೇರಿಕೊಂಡೆ. ಪ್ಯಾಂಟೆಲ್ಲಾ ಕೆಸರು..ಕೆಸರು.. ಏನೋ ಕಿಚ್..ಕಿಚ್. ನನ್ನ ಅಸಿಸ್ಟೆಂಟ್ ವೇಲೂಗೆ ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಂದಲೂ ಸಂಬಳ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ.. ಆ ಕೋಪವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ.. ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಸೀಟು ಬುಕ್ ಮಾಡಿ. ಬಸ್ ಒಳಗೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟ.. ಕತ್ತಲೆ. ಕಿಟಕಿ ಸಂಧಿಯಿಂದ ಡ್ಯೂಪ್ಲಿಕೇಟ್ ರೇಬಾನ್ ಗ್ಲಾಸ್ ತೋರಿಸಿ ’ಇದು ದೇವ್ರಾಣೆ ಒರಿಜಿನಲ್ ಕೊಳ್ಳೀ’ ಅಂತ ಒಬ್ಬನ ಕಾಟ ಬೇರೆ. ಆಗ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡವನು ಕುಂಟು ಕಾಂತ. ಡಿಸ್ಟ್ರಿಬ್ಯೂಟರ್ ಅಫ಼ೀಸ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋ ಹುಡುಗ. ರೀಲ್ ಡಬ್ಬಾಗಳನ್ನು ಬಸ್‍ಗಳಿಗೆ ಹೊತ್ತುಹಾಕುವವ. ಅವನು ಹೊತ್ತ ಯಾವ ಸಿನೆಮಾಗಳೂ ಈವರೆಗೆ ಏಳಿಗೆಯಾಗಿಲ್ಲಾಂತಲೇ ಅವನನ್ನು ಯಾರೂ ಕೂಲಿಗೆ ಕರೆಯಲ್ಲ. ದುರದೃಷ್ಟದ ಹುಡುಗ ಅಂತಲೇ ಗಾಂಧೀನಗರ ಅವನನ್ನು ಗುರುತಿಸೋದು. ’ಏನ್ ಸಾರ್, ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೊರಟಿದ್ದೀರಿ..?’ ಕುಂಟುತ್ತಲೇ ರಸ್ತೆ ದಾಟಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು ಕೇಳಿದ. ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೇಂತ ಹೊರಟಿದ್ದಾಗ ಈ ತರದ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ?.. ನನಗೋ ಅಪಶಕುನದ ಅನುಭವ. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಕುಡಿದಿದ್ದ. ಮೂವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಕೈ ಚಾಚಿದ.
**********
ಬಸ್ ಹೊರಟಾಗಲೂ ಸೀಟುಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಉಳಿದಿದ್ದವು. ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿಗೆ ನಾನೇ ವಾರಸುದಾರ. ಬೆಂಗಳೂರು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಷ್ಟುದ್ದಕ್ಕೂ ಮೈ ಚೆಲ್ಲಿಬಿಡೋ ಉತ್ಸಾಹ ನನಗೆ.. ಹೊರಗೆ ಮಳೆ.. ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದಿದ್ದೆ. ಸೋನೆ ಮಳೆಯ ಎರಚಲು ಹನಿಗಳು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಸಿಂಪಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ದಾಸರಹಳ್ಳಿ ಸರ್ಕಲ್ ದಾಟುವ ವೇಳೆಗೆ ಜೋರುಮಳೆ. ಅಲ್ಲೊಂದು ಪಿಕ್‍ಅಪ್‍ ಪಾಯಿಂಟ್ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಹತ್ತಿಕೊಳ್ತು. ಹಳದೀ ಸೀರೆ ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಹೆಣ್ಣು ಆಕೆ. ವಯಸ್ಸೋ ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡು-ಇಪ್ಪತ್ಮೂರರ ಆಜುಬಾಜು. ಅವಳ ಮುಖವಿನ್ನೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಹಾಗೆ ನೆನಪಿದೆ. ಅಷ್ಟು ಸುಂದರಿ ಅವಳು. ಮುಖಕ್ಕೆ ಕಂಡೂ ಕಾಣದಷ್ಟು ಮೇಕಪ್.. ಒಂದು ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗ್.. ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸೂಟ್‍ಕೇಸ್ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡೇ ಬಸ್ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಳು. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಆಕೆ ಮಲೆಯಾಳೀ ಸುಂದರೀ ಅಂತ. ಇಷ್ಟು ನೀಟಾಗಿದ್ದಾಳೆ ಅಂದ್ರೆ ಬಹುಶಃ ಕಾಲ್‍ಸೆಂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವಳಿರಬೇಕು. ಕತ್ತಲ್ಲಿ ತಾಳಿ ಇಲ್ಲ.. ಇದು ತುಂಬು ಸಂತೋಷದ ವಿಚಾರ. ಅವಳ ಮೈಮಾಟವನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಕತ್ತನ್ನೂ ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ. ಇದು ಸಿನೆಮಾದೋರ ಚಟ. ಅವಶ್ಯಕತೆಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಗಮನಿಸೋ ಗುಣ. ನನಗೆ ಎದೆ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಸುರುವಾಯ್ತು. ಕಾರಣ.. ದೂರದ ಪ್ರಯಾಣ.. ಪಕ್ಕದ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಸ್ನಿಗ್ಧ ಸುಂದರಿ.. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಬೋರಾದಾಗ ಆಕೆಯ ಮುಖವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಪ್ರಯಾಣದ ಆಯಾಸ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋ ಆಸೆ.. ಮತ್ತು ನನಗೆ ಸುಂದರಿಯರೆಂದರೆ ಇಷ್ಟ.. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಅವರಿಗೆ ಮೀಸೆ ಇರಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಆಸೆ ಚಿಗುರೊಡೆದು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಆಕೆಯ ಸೀಟು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ್ದೇ ಆದರೆ ಹೇಗೇಂತ. ದೂರದ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಇಂಥಾ ಸ್ವೀಟ್ ಡಿಸ್ಟರ್ಬೆನ್ಸಸ್ ಅನಿವಾರ್ಯ.. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ. ಆ ಮಲೆಯಾಳೀ ಸುಂದರಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿರುವ ಬಸ್‍ನ ಕುಲುಕಾಟದಲ್ಲೇ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಸೀಟು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ನನ್ನವರೆಗೂ ಬಂದಳು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಸೀಟಿನಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು!
ನನ್ನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಢವ..ಢವ.. ಈ ತರ ಅದೃಷ್ಟ ನನ್ನನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯ ದಿನಗಳು ಶುರುವಾದವೇನೋ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಜಾತಕ ನೋಡಿ ನನಗಿದೇಂತ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ದ ಗಜಕೇಸರಿ ಯೋಗದ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಶುರುವಾಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸಲಾರಂಭಿಸಿತು. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಮರ, ಮಳೆಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಕೆಸರಿನ ಕಸಿವಿಸಿಗಳು , ಕೊನೆಯ ಸೀಟನ್ನು ಬುಕ್ ಮಾಡಿಸಿದ್ದ ವೇಲುವಿನ ಮೇಲಿನ ಕೋಪ.. ಕುಂಟು ಕಾಂತನು ೩೦ ರೂಪಾಯಿಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ’ಟ್ಯಾಂಕ್ಸ್’ ಹೇಳಿದ್ದೂ ಎಲ್ಲವೂ ಶುಭಸೂಚಕವಾಗಿ ಕಂಡವು. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಳ್ತೇನೆ ನನ್ನನ್ನು ನೀವು ಗುಲಾಬಿ ತೋಟಕ್ಕೆ ಕರ್‍ಕೊಂಡ್ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಲ್ಲಾ ಗುಲಾಬಿಗಳನ್ನೂ, ಅದರ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನೂ ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತೇನೆಯೇ ಹೊರತು.. ಆ ಗುಲಾಬಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ನನ್ನದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೂಂತ ಹಂಬಲಿಸೋಲ್ಲ.. ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಅಕ್ಷರ ಪ್ರೇಮದ ಮೇಲಾಣೆ.
ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ನೆಲಮಂಗಲ ದಾಟಿದ್ದೆವು. ಬಸ್ಸಿನ ಕುಲುಕಾಟ.. ಮಳೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಇತ್ತು. ಆ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಮುಖಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಸವಿದಿದ್ದೆ. ಆಕೆಯ ಕಾಲು ಬೆರಳುಗಳಂತೂ ನೀಳ ಮತ್ತು ತುಂಬಾ ನೀಟು. ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲುಂಗುರವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಸೀಟ್ ಮೇಲೆ ಇರಿಸಿ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಸಹಪ್ರಯಾಣಿಕನನ್ನು ನೋಡುವಂಥ ನೋಟದಲ್ಲೆ ನೋಡಿದಳು.. ನಕ್ಕಳು. ಆ ನೋಟ ಮತ್ತು ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ’ಕಳ್ಳ.. ನಿನ್ನ ಮನಸಲ್ಲಿ ಏನು ನಡೀತಿದೆ ಅಂತ ನಂಗೊತ್ತಿಲ್ವಾ.. ರಸಿಕ.’ ಅನ್ನೋ ಭಾವ ನಂಗೆ ಕಾಣಿಸ್ತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕೂತಿರೋ ಅವಳು ಪೂಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಘಮಘಮ ಸೆಂಟು ಯಾವ ಕಂಪನೀದು ಇರಬಹುದೂಂತ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಆಕೆ ಹಾಗೇ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ತಲೆಯನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಆನಿಸಿ ಮಲಗುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಆಕೆ ಕಾಲ್‍ಸೆಂಟರ್ ಹುಡುಗಿ ಅಂತ ನಂಗೆ ಖಚಿತವಾಗಿಹೋಯ್ತು. ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರ್‍ತಾಳೆ ವಾರಪೂರ್ತಿ. ಊರಿಗೆ ಹೊರಟಿರಬೇಕು.. ಒಂದು ಸಮೃದ್ಧ ನಿದ್ದೆ ತೆಗೆದು ಕಣ್ಣುಬಿಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಊರು ಸೇರಿರ್‍ತಾಳೆ.. ಈ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಎಂಥ ಸುಖವಪ್ಪ ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಅವಳು ತನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಹೊರತೆಗೆದು ಅದನ್ನು ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ಼್ ಮಾಡಿ ವ್ಯಾನಿಟಿ ಬ್ಯಾಗೊಳಗೆ ನೂಕಿ ಜಿಪ್ ಎಳೆದು ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದಳು. ನನಗೆ ನಿದ್ದೆಯ ಯೋಚನೆಯೇ ಹಾರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಆಕೆಯ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆ.. ಏನ್ ಸುಂದರಿ ಇದ್ದಾಳಪ್ಪಾ.. ನಾಳೆ ಜಾನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಸಬೇಕೂಂದ್ರೆ ಫ಼ೋನ್ ನಂಬರ್ ಕೇಳಿದ್ಯಾ ಅಂತಾನೆ ಮಹಾಶಯ.. ನಾಳೆಯ ಕರ್ತವ್ಯದ ಈ ಪ್ರಯಾಣದ ಉದ್ದೇಶ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದು ಮಲಗುವ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ.. ಬೇರೆಯವರ ಗುಲಾಬಿ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೇನು.. ಎನ್ನುವಂಥ ವಿರಕ್ತ ಭಾವ.. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಜೊಂಪು.. ಎಚ್ಚರವಾಯ್ತು…ಆಕೆ ತನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ..ಎದೆ ಜೋರಾಗಿ ಹೊಡ್ಕೊಳೋಕೆ ಸುರುವಾಯ್ತು.. ಅವಳ ಮೆದುವಾದ ಪಾದಗಳು ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ತಾಗುತ್ತಿವೆ.. ಬಸ್ಸಿನ ಓಲಾಟದಲ್ಲಿ ಉಜ್ಜಲ್ಪಡುತ್ತಿವೆ.. ಇಲ್ಲ ಅವಳೇ ಉಜ್ಜುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.. ಹೌದು.. ಅವಳೇ ಉಜ್ಜುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ..!
ನಿಜಂ ಎಜ಼್‍ಕಿಲ್ ಬರೀತಾನೆ ’ಕಾಮನೆಗಳಿಗೆ ಗಂಡಿನ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮಾತ್ರ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಭಾಗಗಳಿದ್ರೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ದೇಹ ಪೂರ್ತಿ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಭಾಗಗಳಾಗಿರುತ್ತವೇಂತ..’ ಹಾಗಾದ್ರೆ ಅವಳು ಮಲಗಿಲ್ಲ.. ಎಚ್ಚರವಾಗೇ ಇದ್ದಾಳೆ.. ಬಸ್ ಒಳಗೆ ದೀಪವಾರಿಸುವುದನ್ನೇ ಕಾದಿದ್ದಾಳೆ.. ಮತ್ತು ನನ್ನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ..! ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ತರ ಎದೆ ಹೊಡ್ಕೋತಿತ್ತು. ಸಿನೆಮಾ ಸೇರಿದ ಮೇಲಂತೂ ಯಾವ ಹೀರೋಯಿನನ್ನು ನೋಡಿದ್ರೂ ಎಲ್ಲವೂ ನಾಟಕವೇ ಅನ್ನಿಸಿ ಈ ತರಾ ಎದೆ ನಡುಕ, ತೊಡೆ ನಡುಕವನ್ನು ನಾನು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಏನಪ್ಪಾ ಮನ್ಮಥ ನಿನ್ನ ಆಟ ಗಗನಕುಸುಮ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದು ನನ್ನ ಹೃದಯಕಮಲವಾಗೋ ಸೂಚನೆ ಸಿಗ್ತಾ ಇದ್ಯೇ..? ಹೊರಗಡೆ ಮಳೆ. ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗಿನ ಮಳೆ ಇನ್ನೂ ಧಾರಾಕಾರ.. ಹೊರಗಡೆ ಕತ್ತಲು.. ಮನಸ್ಸು ಭಯಂಕರ ಬೆತ್ತಲು. ಆನಂದದ ಸುಖ ಅವಳು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ಪರ್ಶದ ಸೂಚನೆಗಳಿಂದ ಏರುತ್ತಾ ಹೋಯ್ತು.. ಮೊದಮೊದಲು ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಗಾಬರಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಇವಳು ಎಂಥಾ ಹೆಣ್ಣೋ ಏನು ಕಥೆಯೋ? ದೊಡ್ಡ ಕೊಡ್ಡ ಚಿತ್ರ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಹೆಣ್ಣಿನ ಸಹವಾಸ ಮಾಡಿ ಕೆಟ್ಟಿರೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ, ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.. ಇದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚನೆ ಮನಸ್ಸೊಳಗೆ ಬರ್‍ತಿದ್ರೂ ಅವಳ ಯಾವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೂ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.. ನಾನು ಪ್ರತಿರೋಧಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.. ಗಾಬರಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಸುಖದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದೆ ಅರ್ಧಗಂಟೆಗೂ ಮೀರಿದಂತೆ. ಆಗ ದಾರಿಗೆ ಏನು ಅಡ್ಡ ಬಂತೋ ಏನೋ ಡ್ರೈವರ್ ಗಕ್ಕನೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿದ. ಬಸ್‍ನಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲರೂ ಮುಗ್ಗರಿಸಿದರು.. ನಾನು ಮಧ್ಯೆ ಕೂತಿದ್ದರಿಂದ ಮುಗ್ಗರಿಸಿ ಹಿಂದೆ ಬಂದು ಸೀಟಿಗೆ ಆತುಕೊಂಡೆ.. ಆಕೆ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿಕೊಂಡಳು.
ಷಿ.. ವಾಸ್..ಡೆಡ್..ಅವಳು ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ಲು..!
ಯಾರದೋ ಮೂಗಿಗೆ ಮುಂದಿನ ಸೀಟ್ ಬಡಿದು ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಅಂತ ಬಸ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು.. ನಾನು ಆಕೆಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡ್ದೆ. ಆಕೆ ಏಳದಿದ್ದಾಗ ಅನುಮಾನ ಬಲವಾಯ್ತು.. ಆಕೆಯ ದೇಹ ತಣ್ಣಗೆ ಮರಗಟ್ಟಿಹೋಗಿತ್ತು.. ಉಸಿರು ನೋಡ್ದೆ.. ನಾಡಿ ನೋಡ್ದೆ.. ಮೈ ಕಂಪಿಸಿಬಿಡ್ತು.. ನಡುಗಿಬಿಟ್ಟೆ.. ಶವ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಇದ್ದದ್ದಕ್ಕಲ್ಲ.. ಆ ಒಂದು ತಾಸು ಹೆಣದ ಜೊತೆ ಸ್ಪರ್ಶ ಸುಖ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ..ನಾನು. ನಾನು ಶವದ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ ನನ್ನ ಕಾಮನೆಗಳನ್ನು ಒಂದು ಗಂಟೆ ಸಾಕಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಅಸಹ್ಯಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ವಿಹ್ವಲವಾಗಿಹೋಯ್ತು.. ಹೃದಯ ಅಯೋಮಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.
ಐ..ವಾಸ್.. ಥರೋಲಿ ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್‍ಡ್..
ಇದೆಲ್ಲಾ ಕಂಡಕ್ಟರ್‌ಗೆ ವಿವರಿಸಿ ಅವನ ಸಹಾಯ ತಗೊಂಡು ಅವಳ ಮೊಬೈಲ್ ಆನ್ ಮಾಡಿ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡೆವು. ಬೆಂಗಳೂರಿಂದ ಎಪ್ಪತ್ತು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದ ಭೈರನಹಳ್ಳಿ ಬಳಿ ಮಳೆ ಮತ್ತು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಸ್ ನಿಂತಿತ್ತು.. ಸಹಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಇಳಿದಿದ್ದರು.. ನಾನು ನಿಂತೇ ಇದ್ದೆ..ಆಕೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬರೋವರೆಗೂ. ಒಳಗೆ ಕೊನೇ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಮೈಚೆಲ್ಲಿ ಮಲಗಿತ್ತು ಗುಲಾಬಿ.. ಯಾರದೋ ತೋಟದ್ದು.
ಆನಂತರ ಸಿಕ್ಕ ಮಾಹಿತಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಅಕೆಯ ಹೆಸರು ಜಿನ್ಸಿ. ಕೆ.ಆರ್.ರಸ್ತೆಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಚೀಫ಼್ ನರ್ಸ್ ಆಗಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಪ್ರಿಯಕರನ ಜೊತೆ ಹಿಂದಿನ ದಿನವಷ್ಟೇ ಕಿತ್ತಾಡಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ಅಬಾರ್ಷನ್‍ಗೆ ಒಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ.. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ನಿದ್ರೆ ಮಾತ್ರೆಗಳಿದ್ದವು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನುಂಗಿ ತನ್ನ ದೂರದ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು.
ಛಿದ್ರಗೊಂಡಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಹೊತ್ತ ನಾನು ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆಸಲಿಲ್ಲ.. ಜಾನಿಗೆ ಫ಼ೋನ್ ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕ್ಯಾನ್ಸಲ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ವೇಲೂಗೆ ಫ಼ೋನ್ ಮಾಡಿ ಕಾರ್ ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆ ತಲುಪಿದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಮೂರು ಗಂಟೆ. ಆ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಏನನ್ನೂ ಬರೆಯಲಿಕ್ಕಾಗಲಿಲ್ಲ..
ಹೀಗೆ ಒಂದು ಸಾವು ನನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿತ್ತು ಹಿಂದಿನ ತಿಂಗಳು…
*****
(ರೂಪತಾರಾ ಜುಲೈ ೨೦೦೫ ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡ ಲೇಖನ)